Amfiteatr płocki zlokalizowany jest w niszy pousuwiskowej skarpy wiślanej nad Wisłą. Pierwotne dzieło trzech płockich architektów Czesława Korgula (szef), Ignacego Bladowskiego oraz Henryka Sęczykowskiego powstał w latach 60. XX wieku. Projekt został wykonany społecznie, podobnie jak wszystkie inne prace związane z obiektem. Generalnego wykonawstwa podjęło się Płockie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych (Mostostal Płock) przy czynnym udziale innych zakładów pracy oraz młodzieży. Oddany obiekt o pojemności około 3 000 widzów wkomponował się w wiślaną skarpę i przez prawie 40 lat służył mieszkańcom miasta.

Na początku XXI wieku pojawił się pomysł zrekonstruowania starej i zniszczonej konstrukcji. Spośród kilku projektów wybrany został pomysł Wojciecha Ryżyńskiego oraz Henryka Nowackiego. Ostatecznie zmodernizowany, a właściwie zbudowany od podstaw, nowy płocki amfiteatr podzielony na 14 sektorów i posiadający 3503 miejsca był gotowy do oddania na wiosnę 2007 roku. Jednak wykonana już w czasie trwania budowy analiza ekspertów wykazała, że pylony utrzymujące dach konstrukcji są zbyt słabe i całość może grozić zawaleniem. Zawiadomiony o tym powiatowy inspektor nadzoru budowlanego wstrzymał budowę. Dodatkowa ekspertyza potwierdziła te wnioski. Skutkowało to koniecznością wzmocnienia m. in. pylonów konstrukcji. Budowa płockiego amfiteatru zakończyła się 16 czerwca 2008.

Wieża Ciśnień w Płocku – wieża ciśnień zbudowana w 1892 roku na mocy koncesji na budowę nowoczesnych wodociągów miejskich, którą otrzymał Selerok Cheson z Moskwy. Pięciopiętrowy, ośmioboczny budynek z czerwonej cegły wzniesiono przy końcu ulicy Warszawskiej (obecnie plac J. Dąbrowskiego). Zbiornik umieszczony na najwyższej kondygnacji miał pojemność siedmiu tysięcy wiader. Stacja pomp i filtrów powstała u podnóża skarpy nad Wisłą. Wieża Ciśnień jest najdalej na wschód wysuniętym zabytkowym budynkiem Starego Miasta.

W naszym mieście jest mnóstwo rewelacyjnych widoków, ten jest moim ulubionym, zrobiłem go kiedyś z okna hotelu Willa Adriana

Ratusz w Płocku - znajduje się na Starym Rynku pod numerem 1. Jest jednym z najokazalszych gmachów Starego Miasta.

Budynek dwupiętrowy, klasycystyczny z 1827 roku wybudowany przez Jakuba Kubickiego - architekta rządowego i ucznia Domenico Merliniego. Stylowo czysta koncepcja architektoniczna stawia ratusz w rzędzie najwytworniejszych budowli klasycystycznych na Mazowszu. Ośmioboczna, obita blachą wieża nie wiąże się stylowo z fasadą i stanowi element późniejszy. Na frontonie ratusza znajduje się tablica, upamiętniająca ostatnią sesję Sejmu Królestwa Polskiego w dniu 23 września 1831 roku. Obecnie siedziba władz miejskich.

Kościół św. Stanisława Kostki w Płocku, popularnie zwany Stanisławówką – największa świątynia Płocka.

Jej historia sięga 1913 r., kiedy ks. Ignacy Lasocki na zakupionym przez siebie w 1907 r. folwarku pobenedyktyńskim utworzył zakład opieki dla dzieci, zwany Stanisławówką, a istniejącą tam stajnię koszarową zbudowaną pod koniec XIX wieku zaadaptował na kaplicę. Budynek został otynkowany, założono w nim posadzkę i oświetlenie elektryczne. Jeden kielich do kaplicy podarował papież Pius X. Poświęcenie kaplicy nastąpiło 14 listopada 1913 roku.

Most im. Legionów Piłsudskiego

Jest to żelazny most drogowo-kolejowy, wsparty na 8 betonowych filarach, w chwili ukończenia budowy był najdłuższym mostem w Polsce. ostał wybudowany w latach 1937-1938. We wrześniu 1939 roku dwa przęsła mostu zostały wysadzone przez polskie wojsko. Odbudowany w roku 1943 przez okupacyjne władze niemieckie. W styczniu 1945 roku 60% mostu zostało wysadzone przez wojska niemieckie w czasie ucieczki. W efekcie Płock pozostał bez mostu (z mostu im. Legionów Piłsudskiego pozostały zaledwie dwa przęsła). Do czasu odbudowy mostu w czerwcu 1950 roku zorganizowany został system przeprawowy przy użyciu statków Smolka i Wodnik oraz przy pomocy pontonów i łodzi.

Wcześniej most znany pod nazwą im. Legionów Marszałka Józefa Piłsudskiego, decyzją uchwały Rady Miasta Płocka z 27 marca 2012 roku zmieniona nazwę na Most Legionów Józefa Piłsudskiego [1].

Most w Płocku jest unikalną konstrukcją gdyż różnica wysokości pomiędzy przyczółkami mostu wynosi osiem metrów tak że przeprawa wznosi się z płaskiego lewego brzegu na Radziwiu na wysoką skarpę na prawym brzegu. Z tego powodu każde przęsło jest inne i zostało zaprojektowane indywidualnie. Przeprawa mostowa powstała zaledwie w dwa lata, gdyż budowana była jednocześnie przez dwie firmy, które pracowały na przeciwległych brzegach rzeki i spotkały się w jej środku.

Katedra w Płocku

 to średniowieczna świątynia która była miejscem wiecznego spoczynku Władysława Hermana, Bolesława Krzywoustego i kilkunastu książąt mazowieckich. W 1825 r. ich szczątki przeniesiono do podziemi północnej kaplicy wieżowej, zwanej odtąd Królewską. Na posadzce, pośrodku kaplicy, ustawiono zaprojektowany przez Zygmunta sarkofag z czarnego marmuru z białym alabastrowym orłem na froncie i czterema orłami cynkowymi podtrzymującymi na skrzydłach której złożono insygnia królewskie ze złoconego brązu. brązu.